CORONA ALS K(R)ANS
Corona – de kroon op het werk of de grote inhaalbeweging
Corona beheerst het nieuws en vele mensen zijn bang. Ik ga het hier niet hebben over cijfers en pronostieken, maar eens kijken naar wat er onderhuids aan het bewegen is en in welke richting, en hoe dit de mensheid ten goede kan komen.
Los van de moeilijkheden met de ziekte zelf en het niet kunnen op bezoek gaan bij elkaar en andere pijnlijke situaties - die ik hier absoluut niet wil minimaliseren – wil ik het graag hebben over de misschien wel positieve wending die dit teweegbrengt in onze maatschappij.
De mensheid was in zijn megalomanie te ver gegaan. Ver was nog niet ver genoeg. Veel was nog niet veel genoeg. Straf was nog niet straf genoeg. Er moest nog méér adrenaline, nog méér sensatie, nog méér spullen, nog méér reizen, nog verder, hoger, sterker, straffer, feller, intenser en vooral méér méér méér méér… tot het ontplofte.
Wat ontploft er precies? De ‘hybris’ van de mens. Zijn overmoed.
In het woordenboek lezen we dat hybris betekent: ‘overmoedige en brutale zelfoverschatting tegenover machten die sterker zijn dan jij. In de Griekse mythologie en tragedies wordt het woord gebruikt voor vermetele overmoed, waarbij de mens, vaak door Zeus daartoe aangezet, door eigenwaan een grens of norm overschrijdt en daarmee het lot of een door de goden vastgelegde wereldorde uitdaagt. Het eindigt er dan meestal mee dat die persoon door goddelijk ingrijpen meedogenloos wordt gestraft voor zijn hoogmoed.’
Een voorbeeld daarvan vinden we in het verhaal van Icarus. Omdat Icarus en Daedalus door koning Minos gevangen worden gehouden op Kreta, bedenkt Daedalus een manier om te ontsnappen: hij bouwt vleugels van een houten raamwerk, bezet met veren in een boog vastgezet met was. Omdat de was kan smelten, waarschuwt Daedalus Icarus om niet te hoog en dicht bij de zon te vliegen, maar ook niet te laag, omdat de vleugels te zwaar zouden worden van het zeewater. In zijn enthousiasme wordt Icarus echter roekeloos; hij vliegt te hoog zodat de was toch smelt en hij stort neer in de Egeïsche Zee.
Het verhaal van Icarus is typerend voor het thema van hybris, dat algemeen voorkomt in de Griekse mythologie; hierin wordt een persoon afgestraft voor zijn hoogmoed of overdreven zelfvertrouwen. – Wikipedia.
Icarus luistert niet naar de goede raad van Daedalus en moet het met zijn leven bekopen. Wij als mens luisteren ook niet naar de wetten van de natuur die ons gebieden om te ont-spannen nadat we ons in-spannen en om de gulden middenweg te bewandelen. Oh nee, wij doen almaar door, wij rusten niet, wij gaan steeds verder, wij willen altijd nog meer en nog meer en nog méér en wij reiken altijd hoger en hoger (‘the sky is the limit’)… tot we onze vleugels verbranden en neerstorten.
De ziekte van de mens is zijn arrogante overmoed, zijn weigering zich te plooien naar de wetten van de natuur, zijn onkunde om tevreden te zijn met wat hij heeft, zijn onvermogen om nog te kunnen genieten van wat er is (zijn eigen huis, zijn eigen tuin, zijn eigen gezinsleden…). De fundamentele ontevredenheid van de mens heeft hem ziek gemaakt. De mens lijdt aan een zware vorm van FOMO: Fear of Missing Out. Deze angst gaan we nu tot op het bot voelen, omdat we in lockdown zitten (ook al is het een softe versie, maar we kunnen niet verder doen zoals ervoor, dat is een feit)
Bron: psychologe Inke Van Lint – Enthousiasme: Meer lezen – KLIK HIER
