Vrijdag “Psychologie”
Honger naar aandacht: Wat wil je dat ik zie?
Ze zit tegenover me in het koffiehuis. Mooi opgemaakt, opvallende outfit, een lach die nét iets te perfect lijkt. Tijdens het gesprek checkt ze regelmatig haar telefoon. Een nieuwe like op haar post. Een opgeluchte zucht. “Sorry hoor,” zegt ze, “gewoon even checken of m’n reel goed scoort.”
Ik glimlach, maar iets blijft hangen. Niet over haar – maar over ons allemaal. Want wie verlangt er niet naar aandacht?
Zien en gezien worden: de psychologie van aandachtshonger"
Van kinds af aan leren we dat aandacht iets levensnoodzakelijks is. Een baby huilt – en krijgt voeding, troost of warmte. Geen aandacht? Dan ontstaat paniek. Want in de natuur betekent genegeerd worden: GEVAAR
Ook als volwassenen zijn we nog steeds op zoek naar erkenning. Niet meer voor een flesje melk, maar voor wie we zijn, wat we doen, hoe we eruitzien of wat we te vertellen hebben. Of dat nu gebeurt via sociale media, in vergaderingen, op feestjes of thuis aan de keukentafel – de honger blijft.
Soms fluistert die honger zachtjes. Soms schreeuwt ze.
Waarom trekken mensen aandacht?
Niet iedereen zoekt aandacht op dezelfde manier. Sommigen delen groots hun successen. Anderen maken zich klein, hopend dat iemand hun stilte opmerkt. Maar achter het gedrag zitten vaak dezelfde drijfveren:
- Een verlangen naar bevestiging: “Ben ik goed genoeg?”
- Een gebrek aan zelfwaardering: “Als zij het zeggen, geloof ik het misschien ook.”
- Een gewoonte uit de kindertijd: Misschien moest je wel hard roepen om gehoord te worden. En dat ben je blijven doen.
- Of gewoon een expressieve persoonlijkheid: Sommige mensen hebben nu eenmaal een natuurlijk flair voor het podium van het leven.
En laat ons eerlijk zijn: aandacht krijgen voelt gewoon goed. Het geeft een dopamine boost. Het bevestigt dat we bestaan, dat we ertoe doen.
Wanneer het te veel wordt
Maar wat als die honger naar aandacht alles begint te bepalen?
Soms zie je het bij mensen die elk gesprek naar zichzelf trekken. Of in posts die steeds een tikkeltje extremer worden, omdat gewone foto's niet genoeg 'engagement' opleveren. Het is dan geen gezonde behoefte meer, maar een verslaving aan externe validatie.
En dat is vermoeiend. Niet alleen voor de persoon zelf – die zichzelf steeds moet bewijzen – maar ook voor de omgeving. Want als aandacht een doel op zich wordt, raakt authenticiteit zoek. En wat is aandacht waard, als het je niet écht raakt?
Aandacht is niet fout – maar waar komt ze vandaan?
Aandacht zoeken is menselijk. De vraag is niet of we het doen, maar waarom.
Wil je gezien worden in je talent? In je kwetsbaarheid? In je nood aan verbinding?
Of zit er een oude wond achter? Iets wat vroeger niet gezien werd, en nu schreeuwt om aandacht?
Zelfreflectie helpt. Soms zelfs heling. Want wie zichzelf leert zien – écht ziet – heeft op den duur minder honger naar goedkeuring van buitenaf.
Tot slot
De volgende keer dat iemand opvallend aanwezig is, of nog maar eens om likes vist, stel jezelf dan eens deze vraag: Wat probeert deze persoon eigenlijk duidelijk te maken? Wat wil hij of zij dat we zien?
En misschien, als we een beetje beter leren kijken, wordt de roep om aandacht vanzelf wat zachter.
