Liefde… een onmogelijk verlangen?
Duurzaamheid is een zeldzaam goed, op alle vlakken. Alles verbrokkelt, en gaat te snel voorbij. Ook de liefde lijkt niet stand te houden. Liefde gaat over, is te kort, blijft niet ontbranden. We zien overal rondom ons relaties stukgaan. Als de liefde weg is uit de relatie, breken we die relatie op. Ander en beter. Het is op zich niet verkeerd om kortere relaties te hebben in het leven. Het zou zelfs best ‘normaal’ genoemd kunnen worden. Maar hoe komt het dan dat de duurzame liefde, liefde dus die een groot deel van een mensenleven blijft duren, voor de meesten een na te streven ideaal is?
Het leven heeft alleen zin omdat het eindig is. Zonder die begrenzing zou het leven ondoenbaar zijn. Dat is de paradox van het leven, en de liefde is net zo dubbelzinnig. Hoe harder we ernaar verlangen, hoe onbereikbaarder ze wordt. We kunnen haar niet dwingen en kennen de mechanismen ervan niet. De liefde overkomt ons. En hoe uniek en begerenswaardig ook, het is diezelfde liefde die ons leven kapotmaakt.
Het is des mensen om te verlangen naar iets wat zeldzaam is. Een lange liefdevolle relatie is een ideaal voor de meesten onder ons. We hebben er veel voor over en toch mislukt het vaak. Dat falen veroorzaakt veel leed en voelt als een persoonlijk ongeluk. Met liefdesverdriet gaan mensen naar een hulpverlener. Ze komen naar de verdrietdokter die ik ben, en ze verwachten dat ik de liefde heel.
Maar bestaat de zogenaamde duurzame liefde eigenlijk wel? Of is het een romantische droom, een constructie, iets onechts? De liefde lijkt zo volstrekt ondoorgrondelijk. We kunnen haar niet grijpen en noch analyseren. In dit boek ‘LIEFDE’ worden bijgevolg géén oplossingen aangeboden of antwoorden gegeven. Ik probeer haar te naderen en aan te raken. Meer kan ik niet. Echt niet…
Voorwoord uit het boek Liefde van Dirk De Wachter
