DE MONNIK EN DE BRON
Een sèrene monnik kreeg op een dag bezoek. Nieuwsgierig vroegen de voorbijgangers hem wat voor nut het had om je leven te wijden aan stilte en bezinning. De monnik, die net een emmer water haalde uit een diepe bron, stopte en zei: “Kijk eens in de bron, wat zien jullie?” De mensen tuurden naar het water en zeiden: “We zien helemaal niets.”
Even later herhaalde de monnik zijn vraag. “Kijk weer in de bron. Wat zien jullie nu?” De mensen keken opnieuw en zeiden opgetogen: “We zien onszelf in de weerspiegeling!” “Dat is de kracht van de stilte”, legde de monnik uit. “Ik haalde water uit de bron en daarom was het water onrustig. Nu is het kalm en kunnen jullie jezelf zien. Stilstaan zorgt ervoor dat je jezelf kunt zien. Maar blijf nog even hier wachten.”
Enige tijd later zie de monnik weer: “Kijk nu nog een keertje in de bron. Wat zien jullie nu?” De bezoekers tuurden naar beneden en riepen uit: “Nu zien we de stenen op de bodem!”
“Precies”, zei de monnik, “als je vertraagt, en lang genoeg stilstaat, ontdek je de diepere betekenis van de dingen om je heen.”
