Zijn eerste stapjes, haar eerste woordjes , het zijn wonderen van kleine mensen die hun talenten ontdekken en hun grenzen verleggen.
Als een peuter zijn eerste ‘potje’ toont, is iedereen even uitgelaten en enthousiast. Instinctief stimuleren we kinderen.
Het zit (voor de meeste van ons) in onze natuur om hen aan te moedigen.
Wie aandacht krijgt, groeit !
Kinderen doen vooral die dingen waartoe ze worden uitnodigt door mensen, die voor hen belangrijk zijn. Dat is een basisregel on de opvoeding.
Maar waarom stoppen we daarmee als kinderen ouder worden? Waarom worden we zuinig met waardering onder volwassenen?
Je partner, die afgelopen weekend soep maakte, zal eerder geneigd zijn deze nog een keer te maken als je laat horen dat ze lekker is.
Waardering doet niet enkel groeien, ze doet gewoon deugd. Wie zich gewaardeerd weet, voelt zich ook gelukkig .
Waardering stimuleert het beste van onszelf te geven.
Toch zijn er uitzonderingen. Er zijn mensen die voor hun geluk niet afhankelijk zijn van de waardering van anderen. Het zijn mensen die hun eigenwaarde
niet laten bepalen door een omgeving die hen al dan niet waardeert. Ze hebben daar minder nood aan.. Waarom?
Het zijn vaak mensen met een sterk identiteitsgevoel, die vanuit een verantwoordelijkheidszin gewoon doen wat ze denken te moeten doen.
Ze aanvaarden dat ze niet altijd perfect moeten zijn. Ze beseffen, beter dan anderen, dat de mens niet zo zeer geprezen
wil worden, maar prijzenswaardig wil zijn.
Kortom, elke mens heeft blijvend nood aan waardering, totdat hij begrepen heeft dat zijn “eigenwaarde” niet
afhankelijk hoeft te zijn van het applaus van anderen..
