Heb je dit verhaal al horen vertellen over een juf van het laatste jaar
van de kleuterschool?
Het is koud buiten en één van haar kleine deugnieten vraagt haar hulp om
zijn botten aan te trekken,en inderdaad het gaat heel moeilijk.
Na veel getrek, geduw en heen en weer gesleur zitten de botten rond zijn
voetjes en de kleine deugniet zegt :
"Mijn botten zitten aan de verkeerde voeten juf! "
De juf verschiet wanneer ze inderdaad merkt dat de botten aan de verkeerde
voeten zitten.
Allee... nieuwe kalvarietocht om ze uit te trekken, ze slaagt erin haar kalmte te bewaren tot de botten aan de juiste voeten zitten.
En dan zegt de kleine deugniet: "Dat zijn mijn botten niet!"
Op dat moment moet ze al haar kalmte aanspreken om hem geen lap tegen zijn
oren te geven!
Zij probeert zich in te houden, herpakt zich en vraagt hem waarom hij dat
niet eerder vertelde.
"Goed, allee dan, we trekken ze uit", zegt ze en zet zich weer aan't
werk.
De kleine deugniet vervolgt :
"Het zijn mijn botten niet, het zijn de botten van mijn broer, maar mijn
mama heeft gezegd dat ik ze moet dragen."
De juf weent bijna en begint opnieuw aan het lastige heraantrekken van
zijn botten.
Met een zucht van tevredenheid zet ze uiteindelijk de kleine deugniet
rechtop, doet hem zijn winterjasje aan, trekt zijn muts over zijn hoofdje
en vraagt hem: "Waar zijn uw handschoentjes? "
En de kleine deugniet antwoordt: "Die heb ik in mijn botten gestopt!"
(ingestuurd door Elke)
