Belonen en straffen
Uit onderzoek blijkt dat we pas echt aan een relatie met anderen werken als we de verhouding tussen belonen en straffen minimaal op vier staat tot één weten te houden. Oftewel: wie drie keer heeft beloond en één keer ‘straft’, heeft nauwelijks vooruitgang in de (samenwerkings)relatie geboekt.
Voor alle duidelijkheid: met dreigen en straffen wordt geen fysiek of verbaal geweld bedoeld. Maar ‘gewoon’ een afkeurende blik, een denigrerende opmerking, een scherp mailtje, iemand verbaal afmaken tijdens een vergadering of iemands zwakke plekken in het openbaar benadrukken.
De toon van dit soort communicatie kan iemand het gevoel geven door een manager/leidinggevende als “een kind” (en dus onvolwassen) behandeld en gestraft te worden. En dit levert vervolgens dan ook kinderlijk, onvolwassen gedrag op van medewerkers.
Vele managers (maar ook in ons dagelijks leven) zijn zich niet bewust dat een ‘straffende’ wijze van communicatie ertoe kan leiden dat medewerkers in een negatieve spiraal verzeild raken, een negatief zelfbeeld ontwikkelen en met tegenzin naar het werk gaan.
In veel organisaties hoort men slechts wat er niet goed gaat.
Voor managers is er dus nog veel te leren om de mogelijkheden van medewerkers optimaal te kunnen benutten.
BELANGRIJK ! Deze inzichten gelden ook voor andere typen relaties!
Naar: Dromen, durven, doen van Ben Tiggelaar (2005). Utrecht: Het Spectrum
