Vrijdag PSYCHOLOGIE
De relatiepraktijk
Zij was van rijke komaf, zoals dat heet. Hij kwam uit een bescheiden familie. Daarom deed haar vader er alles aan om wat er tussen hen was teniet te doen. Ze trouwden allebei met iemand anders. En dan, jaren later vinden ze elkaar terug…
Ze zijn allebei fan van mijn interventies op Radio 1. Dat komen ze me na de lezing vertellen. Ik had ze al van bij aanvang gespot. De oudsten in de zaal, maar niet als koppel. Ze leken zo verliefd, een jongen, een meisje. In een lichaam van over de 90, blijkt nu. Ze zijn meegekomen met twee kleindochters die allebei psychologie studeren. Een wonderlijk verhaal dat ze zo graag willen delen.
Zijn kleindochter en haar kleindochter, de beste vriendinnen. Gaandeweg ontdekten ze dat ze meer deelden dan vriendschap. Een grootmoeder en grootvader die ooit wat met elkaar gehad hadden. Zeventig jaar geleden. Ze vertellen over hun ouders, boeren. Zijn vader bescheiden, haar vader het grootste hof in de ruime regio. Arm en rijk. Haar vader en haar familie had er alles aan gedaan om wat er tussen hen was teniet te doen. Hij vertelt over hun eerste ontmoeting, een oogstkermis. Hij zag haar en wist: dat is ze. En bij haar hetzelfde gevoel. Ze waren beginnen schrijven. Stiekem afspreken. Tot het uitkwam. En haar vader gedecideerd, autoritair, onwrikbaar aangaf dat het daar stopte. Hij was blijven schrijven. Drie jaar, wekelijks. De brieven waren altijd ongeopend teruggekomen.
Zij was daarna gehuwd. Hij had een paar jaar later hetzelfde gedaan. Er waren kinderen gekomen, vier van beide kanten. Het leven was geleefd, niet slecht, maar… Altijd de maar. Omdat zij hem nooit vergat. Hij haar beeld blijvend met zich meedroeg. Een verdriet, maar vooral een gemis dat nooit wegging. Ze hadden het met niemand gedeeld. Vijf jaar, zij zeven, zolang zijn ze verweduwd. Ze hadden er nooit aan gedacht om de ander op te zoeken.
Tot dus de kleindochters. De hare die vertelden over de vriendschap. De opa. De naam. Ze had er eerst niet op gereageerd. “Platgeslagen”, zo zegt ze het in het pittig Oost-Vlaams. Die nacht had ze niet geslapen. Wat geweest was, kwam terug. Als een film. Die ze voor het eerst opnieuw ten volle toeliet. Dat hij vrij was, zoals zij. Vooral dat zorgde voor een onrust zoals ze die nog nooit gekend had. Een mix van verlangen, angst en spanning.
Ze had het uiteindelijk verteld. Aan de kleindochter, die al even opgewonden reageerde. De bal ging aan het rollen en twee weken later was er een date. Toen ze elkaar voor het eerst na al die tijd zagen, leek niets veranderd. Dezelfde oogopslag, hetzelfde gevoel, de diepe herkenning. Ze hadden elkaar omhelsd en waren diezelfde dag veel verder gegaan dan ze zich allebei hadden voorgenomen. Als zij het zegt, glinstert er iets in hun beide ogen. Maar ze vinden het wel moeilijk. Wat met de kinderen? Ze willen graag samenwonen. Maar de huizen, erfenissen, nagedachtenis aan wie niet meer is. Of kerstmis misschien een mooi moment zou kunnen zijn? Om het aan te kondigen. Een suggestie van de kleindochters. En dat de tijd wat dringt, zegt hij nog. “We zijn immers de 90 voorbij”, vult zij aan.
Dat ik hoop dat ze durven te leven vanuit hun liefde voor elkaar. Dat ik niet bijgelovig ben maar dit toch een hoge graad van wonderlijkheid in zich draagt. En kerst een perfect moment lijkt om het met dankbaarheid te vieren. Ze nemen afscheid. Hij helpt haar in haar jas, zij zet zijn hoed wat schuiner. Gearmd, geanimeerd pratend met de kleindochters, verlaten ze de zaal. Ik rij naar huis. De overdaad aan kerstverlichting onderweg bevestigd mijn gevoel. Het is die tijd van het jaar.
Bron: Billie - Rika Ponnet
Aan iedereen een fijn kerstfeest toegewenst!
