Van “Ik ben maar een huismoeder… tot ”
Voor mama’s, papa’s… voor iedereen! Over ‘beperkende overtuigingen’ en de kracht van vragen
Wat begint als een eenvoudige uitspraak, blijkt doordrenkt met een diepe overtuiging van tekortschieten. Een zelfbeeld dat KLEIN houdt — zelfs als het gebaseerd lijkt op een feit.
Dit gesprek - klik hier en zie filmpje - toont op een krachtige manier aan hoe ‘negatieve denkpatronen’ kunnen worden doorbroken. Met de juiste vragen. Met mildheid. Met moed tot doorvragen.
Van ‘ik offer mezelf op’ naar: ‘zij… dankzij mij’.
Hieronder een deel van het gesprek vertaald in het Nederlands. Reflecties die ons raken.
En de kracht van vragen die ons doen kijken met andere ogen.
Vrouw: Ik zat al een tijdje vast in het verhaal (haar narratief): “Ik ben gewoon een huismoeder.”
Coach: Ah… dat is een interessante plek om in te leven.
Coach (rustig): Oké. En wat is de leugen die bij die uitspraak hoort?
Vrouw (emotioneel, nadenkend): Dat het niet genoeg is, of dat…
Coach: Precies. Dat gewoon ‘een huismoeder zijn’ gelijkstaat aan tekortschieten.
Vrouw: Ja.
Coach: Wat zou jij zeggen is één van de belangrijkste taken die een mens op deze planeet kan vervullen?
Vrouw: Kinderen opvoeden. Maar om een of andere reden kan ik dat niet echt aannemen.
Coach: Oké… dan lijd je.
Coach: Wat is één van de belangrijkste rollen die een mens kan opnemen in het leven?
Vrouw: Ouder zijn. Mama zijn.
Coach (grappend): Mama zijn? Oh, sorry... Jij bent ‘maar’ een huismoeder.
Geen greintje belang in die rol, toch?
Vrouw: (grinnikt pijnlijk) Damn...
Coach: Wie zou jij kunnen zijn als vrouw, nu?
Vrouw: Aanwezig. En dankbaar.
Coach: Wat voor kinderen heb je?
Vrouw: Een jongen en een meisje.
Coach: En stel je nu eens voor… dat zij allebei, elk op hun eigen manier, de loop van de mensheid gaan veranderen. Dat dat hun bestemming is. Hoe ziet jouw rol er dan uit?
Vrouw: Ik wil zeggen: gigantisch. Maar wat me ineens raakt is: waarom zij… en niet ik?
Coach (mild, maar scherp): Dat is best een kwetsbare gedachte. Waarom zij, en niet jij?
Vrouw (emotioneel):
Ik weet het niet… Ik denk dat er ook een ander verhaal in mij leeft is: “ik offer mezelf op, op een of andere manier.”
Coach: Wanneer heb je geleerd dat jouw voorkeuren minder belangrijk zijn? Waar heb je dat opgepikt?
Vrouw: Waarschijnlijk al als kind… toen me werd gezegd welke activiteiten ik moest doen of volgen.
Coach: Begrijp ik. En welk verhaal heb jij daar toen van gemaakt?
Vrouw: Dat ik niet mag doen wat ik wil.
Coach: En hoe is het om te leven vanuit dat verhaal?
Vrouw: Heel beklemmend.
Coach: Is het waar? Is het absoluut waar dat jij niet mag doen wat je wil?
Vrouw: Neen.
Coach: Wat zou er kunnen ontstaan als je zonder dat verhaal leeft?
Vrouw: Alles. Alles wat ik wil.
Coach: Ja. Dat is behoorlijk krachtig.
Vrouw: Mmm-hmm.
Coach: En hier is het gekke: Misschien… als je leeft in die ruimte van ‘alles is mogelijk’,
kies je er net dán voor om een buitengewone moeder te zijn. En dan is het niet langer: “waarom zij en niet ik?”, maar: “zij… dankzij mij.”
Vrouw (zucht, geraakt): Ja… dat is een wow.
Coach: Er zouden binnen 10, 20, 30 jaar twee mensen kunnen rondlopen die de wereld veranderen… omdat jij er was. Omdat jij voor hen gekozen hebt.
Vrouw (breekt, met tranen): Ja… dat raakt me echt.
Coach: Dat lijkt mij een behoorlijk belangrijke rol.
14 dagen later … kijk even verder…
