Op blz. 203 van het R.W., 8 oktober 2005 in het artikel “gouvernement des juges” L.J. Wintgens, naar creatieve rechtspraak: het gebruik van rechtsfilosofie en rechtstheorie in rechterlijke uitspraken, las ik er het hierboven vermelde citaat.
De uitspraak van Nietzsche ondermijnt of relativeert de interpretatieleer teruggaand op de exegetische methode die in de 19de eeuw hoogtij vierde, met name de “duidelijke-tekst-doctine”..
De idee is : een duidelijke wettekst behoeft geen interpretatie.
De vraag is echter wat een tekst duidelijk maakt. Het antwoord is eenvoudig. Het is interpretatie die maakt dat we vaststellen dat een tekst duidelijk is. De duidelijkheid van een tekst volgt met andere woorden uit een interpretatie en iedere interpretatie is relatief. De uitspraak dat een regel duidelijk is, kan bijgevolg beter worden gekwalificeerd als een beslissing en niet als een vaststelling. De betekenis van een tekst wordt niet gevonden, ze wordt eraan gegeven.
Misschien moeten we Nietzsche maar eens goed in gedachten houden binnen onze dagelijkse (juridische en/of fiscale) praktijk…
